Why starbucks?

Kanskje du kjenner meg som ein starbuckselskar? Eller kanskje du faktisk har reist so mykje med meg at du veit det er mykje eg kan foretrekke før Starbucks. Begge deler er vel kanskje sant.

I anledning den nye starbucksen på Gardermoen, og fordi eg i skrivande stund sit på Starbucks på Langkawi International Airport har eg lyst å sei litt om kvifor eg likar starbucks. Og kvifor eg ikkje likar at dei har opna på Gardermoen.

mmmh! Java chip frappuccino with whipped cream, thankyouverymuch:)

Først av alt så veit eg at:
- Starbucks lagar faktisk ikkje verdas beste kaffi.
- Dei er langt frå best på fairtrade.

Men grunnen til at eg glad i (ja, faktisk GLAD I) Tsarbucks er:
- Dei lagar god kaffi
- Kaffien smakar nokon lunde likt over alt i verda
- Dei har gode stolar
- Dei har alltid Air condition
- Dei har gratis internett
- Dei spelar som regel god bakgrunnsmusikk. Gjerne rolig jazz.
- Det var eit brekk frå "HEEEEELLLOOOOO MIIIIIISSS!!!!" i Indonesia
- Det er ein smak av luksus når ein kjem svett og skitten inn frå all slags klamme klima.
- Dei lagar verdas beste Java chip frappuccino. with cream? yes, with cream:) Den skal dei ha!

Kvifor vil er eg då ikkje superglad at dei vert å finne i mitt eige land?
- Fordi då forsvinn magien! Det ein kan få kvar som helst, vert ikkje lenger staseleg. Det vert kvardagsleg. Starbucks var erlik utlandet, for min del. I det store Utlandet, DER fann ein starbucks.
- Dessutan så lagar kaffebrenneriet, stockfleths og fleire andre minst like god kaffe.

Så de skjønar. Det er ikkje starbucksKAFFIEN I love, men konseptet - ideen, om du vil - starbucks. Men når eg landar på Gardermoen i morgon tidleg er den tiden forbi. Starbucks er ikkje lenger det same. For meg.

Kor vakre mennesker!

Ein kan ikkje vere i Asia uten å like mennesker. For mennesker, det er det fullt av her. Alle typar menneske. Og heldigvis har eg evnen til å bli sjarmert eller fascinert av dei fleste, så eg nyter å vere feks på flyplassen i Kuala Lumpur. 

Dei første eg vart nesten forelska i her var ein stor familie frå Bahrain. (eg sniksåg på passa deira). Mora, kledd i heilt svart burka, var sikkert 50 år gammal. Lita, men stor, viss de skjøner. Eg skjønte fort at dette var ikkje ei underkua kvinne. Herlig dame, som stressa litt fram og tilbake, krevde pengar frå mannen til å kjøpe sjokoladen den 5årige sønnen hadde knabba frå kiosken. Tre jenter frå 15 til 25, kledd i moderne klede, men med hodesjal. Og far i familien. Han såg så snill ut! Og dei lo og tulla og eg vart sjarmert og glad for å få vitne ein familie frå eit land som eg måtte google for å finne ut kvar var, vere heilt gjenkjennbare, samstundes heilt annleis enn meg. 

Då eg satt på flyet frå Penang la eg merke til ein mann. Han var sikkert malay, men noko gjorde likevel at han skilte seg ut blant mengda. Hadde han leppestift på seg? Det virka nesten sånn. Og jammen hadde ikkje han ein hårbøyle av kvite perler også. wups. satt ut. Men likevel fascinert. Han lever sitt liv, på veg til Kuala Lumpur, eg fekk berre eit glimt av dagen hans. 

Medan eg venta på at Marianne og Anette skulle gjere sin entre på the flyplassen, vart eg sittande med ei fransk, vel 50 år gammal, dame. Vi passa på bagasjen til kvarandre, lo litt av kaffikoppane vi fekk servert og snakka lenge om den økonomsiske situasjonen i Europa for tida. Hennar barn, begge nyutdanna med master, hadde ikkje sjans å komme seg inn på jobbmarkedet i Frankrike, og var flytta til Canada. Deira liv, deira fortviling, fekk eg plutseleg dele. 

Nokre gonger verkar verda så stor, og eg så liten. Andre gonger vert verda veldig liten, og menneska vert større. Vakrare. Menneskeheten vert vakker når ein ser kor kompleks den er, samstundes som dei inste tinga som faktisk gjer oss til menneske, er så like.

Og det vakraste av alt, som alltid slår meg når eg er i store folkemengder, er at Gud kjenner kvar enkelt sitt indre. Han ser forbi burkaer og hårbøyler og ser mennesker som Han har skapt, og som Han elskar. 

Eg skulle gjerne likt å tru at eg på desse retreat-dagene ved stranda aleine fekk tenkt gjennom dei store spørsmåla i livet. Men desverre så er det einaste eg har konkludert med til no


at kråka synger ganske stygt, har ekle bein, men ganske fine svarte fjær. Eg liker den.
og
at Vente, blinke av Gunnhild Øyehaug er den beste boka eg har lest til no. Les den du og!

Så i tillegg til dette har eg fundert litt på ein anna ting. Men eg klarer ikkje konkludere. Kanskje du kan hjelpe meg?


For eg liker å tru at eg har eit noke lunde greit perspektiv på verden. Eg veit at nordmannen er heller unntaket enn normalen. At dei færraste er i nærheten av å vere så priviligert som meg. At Gud har gitt dei som har fått mykje eit ansvar til å forvalte det rett. Eit ansvar for dei som har fått mindre.


Etter nokre veker i Indonesia så er eg sjølvsagt minna på at mange mennesker har fått veldig mykje mindre enn meg. Og då er det noko litt ekkelt over mine "åå, eg må berre slappe av her på luksushotellet ved bassenget og stranda og maten og freshly squeezed juice"-utsagn. Sjølv om eg takker Gud for muligheten for å slappe av i denne fantastiske delen av Hans skaperverk, så lurer eg litt på om han sammenligner meg med den indiske kvinna som jobbe 14 timer i døgnet og aldri slapper av. Når skal ho få slappe av? Ho har sikkert like store, om ikkje mykje større, bekymringer enn meg. Likevel er det eg som får ligge strak ut og lese gode bøker og studere fuglane som landa ved sida av meg og egentlig ikkje tenke på nokon ting.


(kanskje tenker du at det er veldig lite bibelskulelærer av meg å stille slike spørsmål offentlig. Burde ikkje eg ha svara? Men faktisk så er sannheten at eg og har fleire spørsmål enn svar)


...


Så må eg spørre meg sjølv, og Gud: Bidrar eg til urettferdigheten? Burde eg leve litt mitt annleis? ...men det store spørsmålet er vel egentlig, om svaret er at eg burde leve annleis, er eg villig til å forandre levestandarden min?

Eg er i Penang. I Malaysia, altså. Rett over malakkastredet fra Medan. Men her er alt anleis. Bilane køyrer nesten normalt, ja, det virker nesten som det finnes trafikkregler. Ein kan ikkje panggil taxi rett fra gata, folk er ikkje like pågåande (eller vennlige, som er liker å kalle det), niqaber ser ein rett som det er, og staben på hotellet kjenner meg ikkje. Det siste betydde at eg nesten ikkje fekk frokost i dag. Eg stod opp for seint (fordi eg sov i 15 timer (2100-11:something)) og lurte på om eg kunne kjøpe frokost då. men neeeeida! men heldigvis snakka eg amerikansk, for det er lett å vere snobbish og storkrevande på amerikansk. På indonesisk vil eg berre vere snill og non-tourist. Så eg fekk frokost og den var god. 


Og stranda er fin. Men den bruker eg berre til å spasere på. Eg likar meg best på solstolen ved bassenget. Mindre sand overalt då. dessuten lettare å avkjøle seg i bassenget. Havet er for varmt.





Eg er aleine her. By choice. Derfor passer det meg egentlig fint at det er mest australske gamle par her og store muslimke familier. (der damene går med niquab, men gjerne svær knallrosa stråhatt oppå. eg hadde så lyst å ta bilde, men klarte å holde meg) Så det er ikkje så mangen som forstyrrer aleineheita mi. Berre den gamle indiske kelneren på hotellet. men han vart eg forelska i allerede i første kvelden, så det gjer ingen ting. (ikkje forelska forelska då!!)


Eg blogger igjen visst. Om alt og ingenting. Idag vart det om ingenting. Kanskje har eg nokre djupe tankar i morgon. Stay tuned!

Tenk så heldig jeg er som har

Fått tilbringe 17 dager på klassetur 

med disse fantastiske elevene:

Oppleve deilige barn fra Simpang Kongsi 

(søppelplassen i Medan) leke og le sammen med oss:

Være på mitt alltimefavourite sted, Samosir:

Se og lukte på nyplukka, nytørka, nybrent kaffe. 

Drikke indonesisk kopi luwak, verdens mest ekslusive kaffe, 

på vårt eget kopi-luwak-party:

Sende 11 elever, pluss min herlige medhjelper Ibu Mona, hjem til Norge, mens jeg selv drar videre til Penang, Malaysia:

Blogges!

Ei lita jente og ein stor Gud

Eg hadde så lyst å fortelle nokre fleire om denne historien. Nedenfor står mailen eg sendte til forbønnsgjengen heime samme kvelden som det skjedde, for der er følelsane mest autentiske. No ei veke etterpå kjenner eg dette fortsatt varmar hjertet og gir ein fornya visshet om at Gud er nær og omsorgfull. Sjølv mot meg:)


------
Kjære venner!

Dette blir en annerledes mail enn jeg trodde jeg skulle skrive i dag. Men jeg kan si med en gang at den ender med et stort PUJI TUHAN! (=Praise God! ...enn MÅ ha litt lokalt språk i slike misjonsmailer, må en ikke??)

For i dag opplevde jeg for første gang i min indonesiske historie at jeg ble frastjålet noe. Og det var ikke bare "noe" heller, men alt! Penger, alle visakort og mastercard (ja, eg har driiiitmange) og ikkje minst passet... 

En veldig hyggelig indonesisk dame ville hjelpe meg på en butikk og ti sekunder senere var både dame og lommebok borte. Helt borte. Som en virkelig jomfru i nød, ropte jeg ut at LOMMEBOKEN ER BORTE! og alle indonesere i nærheten sprang til og alle ville hjelpe. Men til tross for mange overhyggelige og overhjelpsomme securitasgutter, måtte jeg innse det jeg egentlig skjønte med en gang: lommeboken var borte. 

Sjokket, trist og motløs over et indonesia som plutselig mistet uskylden (også i mine øyne) fikk jeg stengt bankkontoene i norge, planlagt kontakt og besøk med ambassaden i hovedstaden Jakarta for å få nødpass, ordnet et lånt visakort hos Mona (ja, Mona er virkelig den en ønsker i nærheten når krisen inntreffer) og konkludert med at det tross alt var bare materielle ting. Litt tungvint, men det kommer til å ordne seg. (et lite apropos til grunnen det var tungvint var at jeg har ansvar for alle pengene til elevene. dvs ikke lommepenger, men betaling for mat, transport, overnatting. alt.)

Mutt går eg tilbake til hotellet. Der møter eg de fine jentene i resepsjonen som roper med en gang: Jorunn, har du mistet lommeboken din??!!!?

Lommeboken var nemlig funnet!!! (Pris Herren!) Og ikke bare var den funnet, men den var funnet på helt den andre siden av der jeg fikk det frastjelt og langt borte fra hotellet! I millionbyen Medan så kikker en vakt oppi en søppelbøtte mellom et kjøpesenter og et stort marked. En lommebok! Leverer den i informasjonen på kjøpesenteret. De leter gjennom den og finner en kvittering (som ikke burde ligge der) på depositumet jeg hadde betalt på hotellet. De ringer hotellet og VIPS, jeg får beskjed om å reise til andre siden av byen for å hente igjen nåla i høystakken. Alt som manglet var noen hundre kroner. Alt jeg håpet var der, var der.

Det skal ikkke gå an. Det går ikke an. Jeg er 100% overbevist at dette var ene alene Guds verk. Det var bare for utrolig! Jeg er fortsatt overveldet. Overveldet av en stor Gud, en GOD gud som svarer bønn. Eg Gud som ser en allerede rikt velsignet jente som gråter sine hjelpeløse tårer foran flere securitasvakter som sier "dont cry, miss" ... 

Ellers er vi alle friske. Elevene storkoser seg og er allerede forandret av dette fantastiske landet. Jeg har det godt, elsker å spise indonesisk mat, snakke indonesisk og være her i denne varmen. I tillegg kjenner jeg at energien har ikke minket, heller øket. Igjen, Pris Gud!

Jeg hadde rett og slett lyst å fortelle dere denne historien. Den var utrolig trosstyrkende for meg. Minte meg om det jeg egentlig vet, men som jeg likevel trenger av og til å "høre", at min Gud er glad i meg. Han ser meg og hjelper meg.

Tusen takk for forbønn,
mange klemmer!

Då takksemda tok meg

Takk for nytt liv, ny niese og nye rosa innkjøp

Takk for fest og glede og dåp og for at både Åsne og eg er Guds barn

Tusen takk for vennane mine

og for familien min!

Til slutt, takk for sjokolade og kaffi.