Då takksemda tok meg

Takk for nytt liv, ny niese og nye rosa innkjøp

Takk for fest og glede og dåp og for at både Åsne og eg er Guds barn

Tusen takk for vennane mine

og for familien min!

Til slutt, takk for sjokolade og kaffi. 



Du kan ikke

stoppe vinden,

men du kan

bygge vindmøller!

Nederlandsk ordtak

 

Idag gløymte eg kva dag det var. Eg klarte rett og slett ikkje resonnere meg fram til om det var tirsdag, onsdag eller torsdag. Dei siste dagane har eg så og sei ikkje sett på klokka- Eg berre er i sola, les om Harry Hole, maler ei stove og et og søv når kroppen vil. People, I LOVE SUMMER! Særlig når eg tar fram gamle Simon&Garfunkel og syng høgt med på Feelin Groovy.

Got no deeds to do

No promises to keep

I'm dappled and drowsy and ready to sleep

Let the morningtime drop all its petals on me...

Life, I love you,

All is groovy!

Eg feirer Oslosommer til dømes i Paradisbukta på Bygdøy

You can always quit

sa ei jente i dag. 

Og det var meint så godt. Såklart var det meint godt. For om du ikkje trives med noko, so bør du jo slutte med det slik at du får det best mulig. Dette er jo logisk, ikkje sant? Eg er så hjartans enig. I alle fall deler av meg. 

Men så er det ein anna del av meg som kviskrar stille. Den delen spør "men kva med uthaldenheit, då? Er det eit tapt ideal?"

So vert eg stille. Både den stemma som seier ting høgt og den stemma som kviskrar stille. For eg trur eigentleg at dei beste tinga viser ikkje si beste side med ein gong- derimot krev dei beste tinga uthaldenheit. Men korleis kan ein tørre å tru at ein skal ikkje slutte - not always quit- når ein ikkje trives med noko, for så å oppdage at akkurat dette var eit av dei beste tinga? At det skulle vere verdt det?

Dessutan, kvifor er trivselsfaktoren blitt vår viktigaste målestokk?

RAUS

...trur eg er det finaste ordet eg har høyrt denne måneden. 

Fordi det er ein slik fin eigenskap. Og fordi eg trur det er ei gløymt (eller gøymt) side av Gud og ei forsømt side av mennesker. 

Min Gud er raus. Han auser sin nåde over meg. Særlig når eg ikkje fortjener det, er Han nær med sin kjærleik og sitt tolmod og sin nåde. Han står ikkje med peikefingen og spør når eg skal skjerpe meg. Når eg skal komme i bedre humør. Når eg skal få det til. Neida, MIN GUD er raus. Han held ikkje tilbake sin kjærleik. Han står med opne armer og venter på meg som han venta på den bortkomne sønn, Han gir meg ein ny sjanse slik Han gjorde med Israelsfolket, Han er tolmodig mens han jobber i hjarta mitt slik Han gjorde med Sakkeus. 

Min Gud er raus sjølv med dei som fornektar Han- dei som ikkje vil ha noko med Han å gjere. Han sender si signing over liva deira. Og Han ventar og håpar at dei vil ein dag elske Han fordi Han elskar dei.

Gud er raus.

Er eg raus? 

Eller er eg gjerrig? Gjerrig på kjærleik, gjerrig på pengar, gjerrig på nåde?

Ein klok mann og god venn minna meg på at 

"Den som veit han er rik, har råd til å vere raus". 

Veit eg kor rik eg er? Er det innprenta i meg at eg er arving av himmelriket? 

Tør eg å vere like raus med andre som Gud er meg meg?

Dette er månedens spørsmål til meg- og kanskje til deg?

Somme tider kjennes det som om kompassnåla har hengt seg opp og eg går rundt og rundt og rundt i ring. Stampar i bakken og kjem meg ikkje av flekken. Veit ikkje kvar eg skal gå.

Så les eg i bibelen om ein Gud som leier skritt for skritt. Som har lova Han vil leie meg. Eg får flashback til ein fjelltur eg gjekk då eg var lita som aaaldri tok slutt. Me gjekk gjennom same terrenget uendeleg lenge. Sjølv om eg ikkje hugsar, så tippar eg at eg spurte meir enn ein gong "Kva tid er me framme?"

Men så plutselig og endelig kom me ut av skogen og fekk sjå ei utsikt som var verdt timane med trasking. Eg håper og trur, ja eg trur, at ein dag ser eg at Gud har leia meg desse dagane og, kvar Han har leia meg og at det var verdt turen.